Ik verdwijn eventjes

Oef wat een hoop reacties op mijn vorige blog. Dat had ik niet verwacht, maar dank julliewel voor alle steunbetuigingen! Ik heb de indruk dat veel dachten dat het zien van de bureaucratie en corruptie rondom ontwikkelingswerk mijn motivatie naar beneden zou halen. Maar wees gerust, ik ben nooit naar Malawi gegaan uit idealistisch oogpunt of om de wereld te redden. Voor mij was het het avontuur, mezelf ontwikkelen, een uitdaging om aan te gaan. Ik begrijp nu wel veel beter waarom VSO er bij onze recruitment er zo sterk op hamerde dat iedereen die uit idealistsch oogpunt dit werk gaat doen het simpelweg niet haalt. Overigens denk ik ook niet dat alle ontwikkelingswerk compleet nutteloos is. Er is teveel corruptie en bureaucratie, teveel imago verstrengelingen (westerse bedrijven), maar veel projecten bereiken wel degelijk wat. En sommige verbazend veel. Wat mij alleen opvalt is, dat vrijwel al deze projecten de grass-root projecten zijn. Projecten gericht op locals. Met name op kennisuitwisseling, educatie, vrouwen emancipatie en capacity building. Het zijn de overheid en grote bedrijven (multinationals!!!) die dwars liggen.

Maar nu even genoeg daarover. Wat is er in big city (ahum) Nsanje gaande. Wel voornamelijk een hoop hitte. En nog een beetje meer hitte. De dag plan je om de heetste momenten in. In de middag voel je je een soort verwelkte bloem, lusteloos, slaperig en vooral zweterig. Met rivieren tegelijk. Ik drink nu zo’n 8 liter water per dag en krijg het nog voor elkaar om (weer) uitdrogingsverschijnselen te krijgen. Nu vanwege een zout tekort. Zucht.

Na een paar veelbelovende buien in oktober (buitjes volgens de Malawianen) is het weer droog geworden. Heel erg droog. Het regenseizoen had nu echt allang begonnen moeten zijn. Maar bijna half december en het is gort droog. Soms een paar spetters, wat gerommel in de verte, een kort buitje. En dan houdt het weer op. De Malawianen worden bang. Als dit nog lang duurt gaan de pas geplante plantjes kapot en gaat er oogst verloren. En dat terwijl dit gebied in 2011 en 2012 al zwaar getroffen is door flash-floods. Een derde rampjaar op rij zou desastreus zijn. Ik zie het terug op de markt. Waar eerst de hele markt vol lag, is nu misschien 40% van de kraampjes bezet. En de variatie is minder dan ooit. Dit zal nog wel even blijven duren, want pas in maart kan er weer geoogst worden. Tot die tijd is het voor veel Malawianen (en ik ook een wel beetje) afzien. Ik merk het ook thuis. Vrijwel iedere dag komt er wel iemand vragen of ik een baan voor hem/haar heb. Hierbij komt nog dat noord-Mozambique alles behalve rustig is. Na een hoop onrust en vluchtelingen in juni was het weer wat rustiger geworden. Maar in november is de boel weer opgelaait. Er wordt al gesproken over het oprichten van een vluchtelingen kamp bij de grens om te voorkomen dat er teveel vluchtelingen naar de boma (mijn ‘stad’) komen. Deze hebben geen inkomen en leven van illegale houtkap, stroperij, bedelen en stelen. En ze hebben ons ziekenhuis nodig, dat al zo goed als failliet is. Oplossing? Ze serveren geen eten meer aan patienten. Als ze eten willen hebben, moeten familie en vrienden dat maar komen brengen.

Wij proberen Nsanje nu toch wel regelmatig te ontvluchten. Met Thanksgiving werden ik en Melissa (de Australische van Arsten zonder Grenzen) door PeaceCorps uit genodigd om Thanksgiving met hun te vieren en mount Mulanje te beklimmen. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen!

Thanksgiving was top. ’s-Middags gegolft, gekaart en een biertje gedronken (niet te veel!) en ’s-avonds een diner. Helaas geen kalkoen (bijna niet te krijgen in Malawi) maar wel een overvloed aan traditionele Amerikaanse Thanksgiving gerechten. Na ons stampvol gegeten te hebben, zijn we vroeg ons bed in gedoken. Nou ja bed… We logeerden met z’n 11ven bij 1 van de Peace Corps meiden, dus het was een beetje proppen.

De volgende dag bij dag en dauw op om via Lucas zijn huis (andere Peace Corps volunteer) de berg te beklimmen. Lucas woont een kilometer of 5 de berg op en werkt aan herbebossingsprojecten op de berg. Hij heeft hierdoor toegang tot alle hutten op de berg en weet de weg. We zijn dan ook met 11 man op pad gegaan, zonder gidsen of dragers. Wat wel een uitdaging was, want 3 dagen aan eten, slaapzakken, warme kleding en een hoop water woog bij elkaar toch aardig wat en de klim is verschrikkelijk steil en lang. Het plan was dat we met zijn 11ven omhoog zouden hiken, waarna ik, Thomas, Joe, Marco en Melissa door zouden gaan naar een andere hut op dag 2. De rest wilde terug naar beneden. Het liep allemaal wat anders, maar ik moet zeggen dat het niet minder gezellig was. Uiteindelijk zijn we na een 8 uur durende hike bij onze slaaphut aangekomen. De klim viel sommige nogal zwaar (eigenlijk waren Melissa, Lucas en ik de enige die niet kreupel liepen van de spierpijn) en de pijnstillers en zalfjes gingen gretig in de rondte. Omdat wij de enige nog fitte waren en onze hike maatjes vooral heel veel aan het kreunen en steunen waren besloten we dag 2 maar rustig aan te doen en niet naar een andere hut te hiken. De rest was te moe om de dag erna weer naar beneden te lopen en besloten ook om de dag bij de hut te blijven. Gelukkig kregen Melissa en ik Thomas nog wel zover dat hij meeging op een hike over het plateau, wat uiteindelijk toch ook nog een 4 uur durende wandeling geworden is. Op de berg hebben we ons vermaakt met zwemmen in ijskoude poeltjes met geweldige uitzichten, een hoop kletsen, drankjes en wandelen. Ik ben natuurlijk nog een ochtend enthousiast aan het vogelen geweest en een hoop moois gezien. Tawny flanked prinia’s, Lanner falcons, Cinnamon bracken warbler, White tailed flycatcher en nog veel meer. Geen foto’s helaas, de vogels zijn allen of van het type dat zich in het hoge gras verstopt of in het struikgewas of in de boomkruinen. En geen van allen zit ook maar een moment stil. Best een uitdaging, maar wel een erg leuke!! Op dag drie zijn we weer naar beneden gelopen, wat een stuk vlotter ging. Door een naderende onweersbui helaas niet meer kunnen zwemmen bij de watervallen onderweg, maar de uitzichten zijn spectaculair! Al met al een bijzonder geslaagd weekend, maar stiekem baal ik er wel een beetje van dat ik nu nog steeds niet op de top geweest ben. Maar de afspraak staat al, met een aantal van de betere lopers willen we in maart, na het regenseizoen en vlak voor ik naar huis ga, nog een poging gaan doen om de top te bereiken. Dat zal een mooi afscheid van Malawi worden voor mij!!

Vandaag is mijn laatste dag op kantoor. Officieel morgen, maar ik smokkel een dagje. De overheid gaat voor 3 weken dicht vanwege kerst. Dus ik heb kerstvakantie! In de zinderende hitte van Malawi. Morgen vertrek ik naar Blantyre om daar, na een afscheidsfeestje van Frank, een Oegandese volunteer, met mijn WATERS-team genootjes in twee dagen via Mzuzu naar Karonga te reizen, waar onze laatste teamgenoot Lili woont. In Karonga gaan we met zn zessen een paar dagen genieten van strand, barbeques op het strand, een biertje op zijn tijd en waarschijnlijk niet heel veel anders. Van daaruit gaan Doris en ik met wat vrienden de bergen in naar Livingstonia om daar kerst te vieren. Heerlijk een paar dagen hiken en mountainbiken door de bergen. Na kerst weer terug naar het meer om daar een paar dagen te relaxen, zwemmen en hiken met wat Amerikaanse vrienden van het PeaceCorps. En Oud- en Nieuw vieren in Nkhata bay op de oevers van het meer. Dat wordt een heerlijke nieuwjaarsduik! Na nieuwjaar wordt het weer tijd om rustig naar huis af te reizen. Het hele eind per minibus en logerend bij vrienden. Een paar weken vrijwel zonder internet of laptop, dus het zal even heel erg stil worden vanuit Malawi. Ik heb er zin in!

Allemaal alvast een goede kerst en oud- en nieuw toegewenst! Misschien kan ik de komende weken af en toe een korte up-date geven, misschien niet. Ik ga back-packen en verdwijn eventjes. Tot ziens!!

ps: Deze week is het derde deel van het budget voor de eerste slaapzaal van het weeshuis overgemaakt. Er kan een dak op het gebouw geplaatst worden!! Nu hard in gaan zamelen om de bouw van het tweede pand mogelijk te maken.