En toen was het einde daar

Een stukje dat niet in Malawi geschreven is, maar in Nairobi. Ik zal het pas in Nederland posten (geen WiFi spot gevonden), maar ik moet me de komende vier uur toch even vermaken.
Ik ben vannacht na 13 maanden en 5 dagen vertrokken uit Malawi en zit nu in Nairobi te wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Met een grote bak thee en een croissant. Het kan slechter. Ik ben Afrika nog niet eens uit en ik ben me nu al aan het ergeren aan zeurende Nederlanders, dat gaat nog wat worden. Ik begin iedere conversatie standaard met Hello, how are you? en zeg nog steeds vrolijk Zikomo! tegen iedereen, waarop ik nogal raar aangekeken wordt. Het Malawiaans is er diep ingesleten, dat gaat afkicken worden!

De laatste twee weken in Malawi waren best heftig. Voor mijn vertrek hebben mijn collega’s een groot feest voor me georganiseerd. Ik had zelf iets kleins in gedachten in de lokale lodge, maar daar waren ze het niet mee eens. Uiteindelijk werd het een feest op de binnenplaats van de District Council met mijn persoonlijke DJ, speeches, cadeau’s en een hele hoop Karlsberg. Best leuk! Tijdens het feest werd wel weer eens duidelijk dat er in Malawi nog een hoop te doen is op het gebied van gender equality. Reesa, Kendal, Maggie, ik (samen de enige 4 vrouwen op het feest) en Neil stonden even met zn vijven te kletsen, waarop een Malawiaanse collega op Neil afstapte. Ik stond ernaast en stond met een gemengd gevoel van geamuseerdheid en verontwaardiging het gesprek af te luisteren. Mijn collega (die ik gelukkig amper ken) wilde weten wie van ons vier Neil gekozen had. Want dan kon hij de andere drie met hem en zijn vrienden delen. Neil rustig uitgelegd dat hij niemand ’kiest’, dat wij zelf uitmaakten met wie we kletsen en dat wij gewoon vrienden waren. Collega reageerde hoogst verbaasd waarom Neil niet een van ons gekozen had. Wij waren de enige (blanke) vrouwen in het dorp! Neil nogmaals rustig uitgelegd dat dat in onze cultuur niet zo werkt en dat wij erg goed in staat waren voor onszelf te zorgen en geen man nodig hadden daarvoor en dat hijzelf al een vriendin had in Engeland. Collega werd nog verbaasder en kon alleen maar uitroepen: Why! Engeland is zo ver weg! Hier heb je keus uit vier. En die zijn hier en niet ver weg. Hulde voor Neil die met een engelen geduld bleef uitleggen dat het zo niet werkte en dat wij zelfstandig waren en niet zomaar gekozen konden worden. Echt, die jongen heeft zo’n ongelofelijk geduld. Ik ben daar toch maar afgehaakt met luistervink spelen en heb het aan Neil overgelaten. Later op de avond werd het feestje nog verder overschaduwd door een goede collega die met Neil en mij kwam praten over informatie die hij had over andere collega’s. Wat voornamelijk neerkwam op collega’s die sexueel contact hebben met minderjarige meisjes en gevallen van mishandeling. Hij wist niet wat hij ermee moest doen want hij vreesde voor zijn eigen baan. Pfff. Het is en blijft Nsanje.

Maar op die dingen na toch een bijzonder geslaagd feestje gehad. Vrijdag op mijn laatste dag rustig ingepakt en mijn huis klaar gemaakt voor Jared, die er zaterdag in zou trekken. In de namiddag nog een laatste rondwandeling gemaakt door het dorp en de plekjes die voor mij veel betekenden. De haven, het moeras, mijn vogelplekjes, door het dorp en langs de markt. Onderweg nog veel last-minute foto’s gemaakt en afscheid genomen van dorpelingen en natuurlijk mijn trouwe fruit-man die mij 13 maanden lang van zijn beste fruit heeft voorzien, me elke keer weer dingen gratis toestopte en liet uitproberen en razend enthousiast was elke keer als hij me zag.

Mijn laatste nacht was een behoorlijke domper. Ik ben werkelijk honds- en hondsziek geworden. Mijn eerste keer echt ziek in Nsanje. Fijn afscheidscadeautje. Uiteindelijk de hele nacht boven de wc hangend en zittend doorgebracht. Ik heb ook nog allebei tegelijk geprobeerd, om er toch maar weer eens achter te komen dat dat niet werkt. ’s-Ochtends vroeg mezelf volgestopt met anti-misselijkheids-pillen, diarree-stoppers, pijnstillers en voor de zekerheid maar wat antibiotica en ik was klaar voor de reis naar Blantyre. Een half uur voor de auto me op kwam pikken kreeg ik nog een aangename verassing. Terwijl ik in de deur opening zat hoorde ik een hoop gerommel aan mijn hek, waarna er een heel vrolijk hondje mijn tuin ingesprongen kwam. Scout, die een paar dagen daarvoor overgenomen was door Maggie, was haar nieuwe thuis ontsnapt en terug gerend naar mijn huis. Ik moet toe geven dat ik daar op dat moment toch wel even heel blij mee was. Ik heb haar maar een hele dikke knuffel en mijn ontbijt gegeven. Een half uurtje later Scout weer afgeleverd bij haar nieuwe baas, de sleutels aan Jared doorgegeven en half gedrogeerd van slaapgebrek en medicijnen Nsanje uitgereden naar Blantyre.

In Blantyre ontmoette ik een deel van onze Nsanje crew en wat collega’s voor een avond rugby kijken, uit eten en stappen. Afscheidsfeestje nummer 3! Maar helaas. Tijdens de rugby lag ik te slapen op de gast kamer, tijdens het etentje is het me niet gelukt mijn soep binnen te houden en kon ik alleen met afgunst naar de biefstukken van mijn vrienden kijken en voor het stappen hebben ze mij maar ziek en misselijk naar mijn kamer gebracht om te slapen. De volgende ochtend wel een beetje goed gemaakt door met zn allen te ontbijten (behalve ik dan, want voedsel binnenhouden ging nog steeds niet) en te kletsen, waarna het eerste zware moment kwam van het afscheid van mijn drie beste vriendinnen in Nsanje; Kendal, Liz en Melissa. Oef. Met Neil heb ik al een afspraak gemaakt dat we elkaar over een maand of 3 in Londen of Amsterdam zien, dat viel mee! Samen met Kendal’ haar vriend Rob per bus naar Lilongwe gereisd, om maandag alles met VSO af te handelen. Dat ging gesmeerd en na een eindgesprek, wat financiële afhandelingen en een bezoek aan het politie bureau waar ze heel veel vinger afdrukken nodig hadden om te beslissen dat ik me het hele jaar netjes gedragen heb was ik VSO af! Mijn vakantie was begonnen! Nu nog eten binnen houden... Op naar Mzuzu, Nhktatabay en Nkhotakota om 10 dagen helemaal niets te doen, te luieren, veel zwemmen en snorkelen, spelletjes spelen, gitaar spelen in een rieten hutje met een bar op de oever van het meer, vogels kijken en veel ouwehoeren onder het genot van een glas whisky of een biertje. Samen met vrienden uit het Peace Corps (Thomas en Joe) en vrijwilligers van het Malawi Music Maters Project, die ik weer via vrienden van het Peace Corps ken, en nog wat reizigers/expats die kwamen aanwaaien. Het kan slechter! Gelukkig werd ik ook vanaf dag 1 van de vakantie een stuk beter en na twee wat wankele dagen en wat ontstressen kon ik er helemaal van genieten.

Tijdens de vakantie kreeg ik nog goed nieuws van de Monitoring en Evaluation die ze in Nsanje gedaan hebben voor het WATERS-project. Ik kan Malawi verlaten met een zeer tevreden opdrachtgever en Jared heeft een goede basis om het tweede jaar in te gaan. Nsanje lag meer dan op schema!

Aan het eind van de vakantie was het toch wel erg zwaar afscheid nemen van Thomas en Joe, die me beide heel erg dierbaar geworden zijn in het afgelopen jaar. Maar aangezien Thomas half Nederlands is en Joe sowieso nog een rondreis aan het plannen was door Europa na zijn Peace Corps tijd, weet ik zeker dat ik beide nog eens zal zien. Lang leve het internet. En tsja, een reisje naar Amerika is natuurlijk ook altijd leuk.

En dan zit ik nu in Nairobi. Een heel onwerkelijk gevoel dat ik over 12 uur thuis zal zijn in Nederland. Een compleet andere wereld. Mijn vlucht begon goed met het overlijden van mijn mp3 speler. Ik had gehoopt hier op Nairobi tax-free een nieuwe te kunnen kopen, maar Nairobi schijnt het enige vliegveld zonder elektronica winkel te zijn. Bummer. De hele reis zonder muziek. Pfff. Maar goed. Mijn e-reader werkt goed en is volgeladen met boeken en wie weet heb ik een gezellige buurman of -vrouw in het vliegtuig om mee te kletsen. We zullen zien!