De laatste sentimentele lootjes

Nog 1 week en mijn werk in Nsanje zit erop. Afgelopen dagen mijn opvolger ontmoet tijdens een workshop. Morgen komt hij in Nsanje aan en kan de overdracht beginnen. Ik merk aan mezelf dat ik al lekker sentimenteel aan het worden ben. Mijn laatste weekend in Nsanje! We hebben al plannen om daar in ieder geval een heel leuk weekend van te gaan maken.

Afgelopen week heb ik weer een hoop gereisd. Vorige week woensdag ben ik naar Blantyre gegaan om vanuit daar te kunnen skypen met mijn voormalige hogeschool. Ik was tot 1 van de alumni 2014 uitgekozen en via skype was ik toch een beetje aanwezig bij de presentatie. Een beetje, want de verbinding werkte op het laatste moment niet ideaal, zodat mijn beeld het niet deed en ik hun niet kon verstaan. Met geschreven berichtjes en ik terug kletsen toch een soort van interview kunnen houden. This is Africa!

Vanuit Blantyre door gereisd naar Lilongwe om daar het weekend door te brengen met vrienden van het Peace Corps. Heerlijk een paar dagen bij hun op kantoor kunnen werken met WiFi, lounge banken en leuk gezelschap en ’s-Avonds in restaurants en de sport bar de opening van de Olympische spelen gekeken. Met 1,5 Nederlander heel hard gejuicht toen de Nederlanders opkwamen en natuurlijk de 5000 meter mannen gezien. De Amerikanen waren zo sportief om met mij mee te juichen bij de Nederlandse hatrick.

Vanuit Lilongwe door naar Senga-bay aan het meer. Daar hadden we een drie-daagse workshop om onze vervangers (4 van mijn team gaan naar huis) te informeren over het project en afspraken te maken om de gang van zaken voor komend jaar te verbeteren. Hier heb ik Jared, mijn opvolger, ontmoet en ik ben heel erg blij met hem. Hij is onwijs enthousiast en had nu al goede ideeen en maakte een onwijs goede indruk op mij. Nsanje gaat een goede aan hem hebben! Ook denk ik dat hij, als zwarte man (Keniaan), meer zal bereiken bij de ambtenaren dan mij gelukt is. Ik loop teveel tegen de kloof tussen mannen en vrouwen, blank en zwart aan om echt voet aan de grond te krijgen op het gebied van management. Ik heb goede hoop dat Jared daar een stuk beter in zal slagen.

Na afloop van de workshop kreeg ik weer eens het onmogelijk voor elkaar. Het is me gelukt om in mijn eentje, met vrijwel geen geld en kilometers verwijderd van een hoofdweg achter te blijven. Oeps. Na even twee keer ademhalen ben ik de 6 km naar de weg gewandeld/gelift. Dat ging gelukkig vrij vlot en in een half uur was ik daar. Maar toen nog naar de stad, Salima, 30 km verderop. Liften is in Malawi erg gewoon en veilig, ik heb er ondertussen al behoorlijk wat ervaring mee. Dus ik liftend op weg naar Salima. Binnen 5 minuten stopte een pick-up met een stel Malawianen achterin. Ik erbij gesprongen en op weg naar Salima. Onderweg raakte ik aan de praat met mijn Malawiaanse buurman. Hoewel we honderden km van Nsanje verwijderd waren bleek hij uit het buurdorp van mijn weeshuisproject te komen. Hoeveel toeval kun je hebben!

Hij hoorde van mijn situatie en riep gelijk vrolijk uit: “No worries, I’ll hepl you!!” En dat heeft hij gedaan. Na mijn rit naar Salima voor me betaald te hebben, regelde hij 2 fietstaxi’s om mij naar mijn bank te brengen. Natuurlijk bleek deze dicht te zijn. Geen geld dus. Ik werd toen toch wel wat bezorgd, maar hij stelde me gelijk gerust. Hij nam me mee naar het busstation, trakteerde me op een lunch en regelde en betaalde een busticket naar Zomba voor me. Zomba is de vierde stad van Malawi en hier heb ik zeker weten toegang tot mijn bank. En hij wilde er absoluut niets voor terug. Hij vertelde mij dat hij blij was mij te kunnen helpen. “Jij helpt mijn dorp, dan is dit wel het minste wat ik terug kan doen”. Echt, dit soort mensen zouden er meer moeten zijn!

Via een andere Nederlandse VSO-er in Blantyre heb ik het nummer gekregen van een Nederlandse in Zomba. Ik haar gesmst en ik kon zonder problemen bij haar en haar vriend terecht. Heerlijk die expat mentaliteit dat iedereen helpt elkaar! In Zomba aangekomen bleken we elkaar zelfs vaker ontmoet te hebben. Maanden geleden bij een concert van de Black Missionairies in Zomba hebben we, niet geheel nuchter, elkaar eerder ontmoet. Helaas de uitgewisselde nummers ook weer verloren en zo nooit meer contact gehad, maar zo kom je elkaar weer tegen. Toevallig gingen ze net pizza eten bij een vriendin, waar ik totaal geen probleem mee had. En dus eindigde ik met zelfgemaakte pizza, een glas rode wijn en chocola als toetje met een stel expats in Zomba. Ik had het slechter kunnen treffen.

Vanuit Zomba ben ik gister terug gereisd naar Nsanje. Voor de laatste keer. Ik had tijdens de workshop al behoorlijk heimwee naar mijn dorpje in de moerassen. Ik ga het missen! En lekker sentimenteel als ik ben moest ik wel al een traantje wegpikken toen ik de escarpment vanuit de bergen de (mijn) vallei voor de laatste keer afdaalde.

Komende zondag ga ik voor de laatste keer naar het weeshuis. De eerste slaapzaal is nu helemaal af en we gaan plannen maken voor de lange termijn. Zondag ga ik ook een aantal van de wezen ontmoeten en kan ik ze een digitale camera overhandigen zodat ze mij met behulp van foto’s op de hoogte kunnen houden van de voortgang.

Komende week een drukke week met Jared inwerken en inpakken van mijn spullen. En natuurlijk een hoop afscheid nemen. Van mijn collega’s, mijn local’s, het weeshuis en natuurlijk de Nsanje crew. Volgende week zaterdag vertrek ik naar Blantyre, waar ik met een deel van de Nsanje crew en een paar VSO-collega’s afgesproken heb. En dan is het op naar VSO voor mijn eindgesprek en nog 2 weken vakantie! Thomas op zijn nieuwe stek in Nkhotakota bezoeken en in Nkhata-bay nog even van het meer en mijn Amerikaanse Peace Corps vrienden genieten en een kleurtje opdoen voor ik op het vliegtuig naar huis stap.