Stinkende verveling

Het is eindelijk zover, de kogel is door de kerk. 21 februari wordt mijn laatste werkdag in Nsanje. Nog minder dan 1 maand te gaan! Ik kom niet gelijk naar huis, ik neem nog even de tijd om leuke dingen doen met vrienden in Malawi. Maar begin maart is het dan toch echt zover. Ik zal het slechte, koude Nederlandse weer moeten gaan trotseren.

Maar het is nog niet zover. Voor ik naar huis kom is er nog genoeg te doen. Wel frustrerend, want het had zo anders kunnen zijn. Januari zou voor mij een drukke maand worden. Veel workshops en veldbezoeken ingepland, de begeleiding van de in de maak zijnde By-Laws en nog een laatste poging ondernemen om mijn Malawiaanse collega’s wat actiever te krijgen. Maar het mocht niet zo zijn. Het budget, dat we in oktober hadden moeten krijgen, was nog steeds niet binnen. Tot in november heb ik het kunnen rekken, door wat bezuinigingen in te voeren en wat van mijn eigen salaris te gebruiken. Maar ja, dat kan ik ook niet eindeloos blijven doen. En in december was het geld toch echt op. Nu was het kantoor in december toch het grootste deel van de tijd gesloten en er is genoeg te rapporteren aan het eind van het jaar. In januari zouden we weer gaan knallen! Maar nee. Geen budget. En dus heb ik me in januari veel vermaakt met het kijken van films, series en vogels, boeken lezen, mijn ukelele vaardigheden verbeteren en toch wat nuttigs kunnen doen door wat plannen van andere NGO’s door te lezen. Maar dat was het dan ook wel weer. Frustrerend zo aan het eind, want juist nu wil je de lopende dingen af ronden en wil je niet weer iets nieuws beginnen. We wisten niet of het budget nog 2 dagen, 2 weken of 2 maanden op zich ging laten wachten. En dus wacht je maar. Kwam nog bij dat de stroomvoorziening in Nsanje tot een dieptepunt gezakt is. De langste van deze maand: 70 uur. Maandag morgen tot donderdag morgen. En geen water voor bijna 80 uur! Ik begon hem toch best te knijpen. Ik heb best een voorraad water waar ik het even mee uit hou en wat ‘bucket showers’ mee kan nemen. Maar doordat Kendal bij mij logeerde, moesten we het wat zuiniger aan doen en die voorraad raakt toch ook echt op. Er zat dus niets anders op dan even volledig te integreren met de Malawiaanse dames en in de ochtend naar de waterpomp te lopen. Die wilden er niets van weten dat ik met water zou gaan sjouwen, ik zou overigens toch al minimaal de helft verloren zijn voor ik thuis was, en dus kwam mijn buurvrouw me ’s-ochtends een emmertje water brengen waar we toch wat kattenwasjes mee konden doen en afwassen. Gelukkig kon ik ook regelmatig bij mijn rijkere vrienden met generatoren langs om laptop en telefoon op te laden. Maar toch, na 4 dagen in deze hitte zonder douche hangt er wel een luchtje om je heen.

Inmiddels is het budget binnen en kunnen we weer aan de slag. Nog 3 weken van workshops, veldbezoeken en overleggen. De laatste keren met de motor de heuvels in, genieten van een prachtig groen Nsanje. Hoewel ik ernaar uitkijk om weer thuis te zijn, gaat Nsanje verlaten pijn doen. Maar daar nog niet bij stil staan. Ik heb nog een paar weken om te genieten van alle chaos, frustraties, stroomstoringen en vrienden. Oh en van Scout, de hond die tijdelijk bij mij inwoont! Veeleisend gezelschap dat niets leuker vind dan mijn kippen opjagen en mij 24 uur per dag op de voet volgen, maar ik ben gek op haar!